คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา

ช่วงระยะเวลา 77 ปีของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และ 2 ทศวรรษของหอจดหมายเหตุธรรมศาสตร์ อาจยังคงสั้นเกินไปที่จะทำให้คนรุ่นปัจจุบันตระหนักถึงความสำคัญของอดีตตนเองมากไปกว่าการใคร่ครวญถึงอนาคต ที่เรืองรองอยู่เบื้องหน้า

“นักเดินทาง” กับ “นักมานุษยวิทยา” เหมือนหรือต่างกัน? อย่างไร?

….และคำถามว่าควรจะอยู่ที่แห่งหนไหน เป็นคำถามที่ผมถกเถียงกับจิตวิญญาณของตัวเองอยู่เสมอมา

…อืมม์….ปารีส….มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

และนั่นเป็นเส้นทางที่สวยที่สุดในปารีสที่ยังไม่เคยมีใครบันทึกไว้…

นี่ถ้าผมไม่ได้เดินทางไปที่ปัตซากุ ผมก็คงไม่รู้สึกผูกพันกับจักรยานลึกซึ้งมากเท่านี้…

นิชเช่ตระหนักดีว่า คนร่วมสมัยกับเขาไม่พร้อมที่จะฟัง “หูไม่ว่าง” (จากค่านิยมและความเชื่อเดิมๆ) พอที่จะได้ยินและเข้าใจ สิ่งที่เขาพูด เปรียบดังแสงของดวงดาวที่ต้องใช้เวลาเดินทางมาสู่โลกมนุษย์…