ปารีสหน้าร้อน: มุมมองจากหลังอาน (ตอนจบ)

(ความตอนที่แล้ว)

คราวนี้ก็ได้เวลาสำรวจปารีสด้วยมุมมองใหม่ นับจากเช้าถึงเย็นย่ำของฤดูร้อน ปารีสโฉมใหม่ก็ปรากฏต่อสายตา

ต้นเชสนัตสีเขียวๆ สองข้างถนนเลื่อนผ่านเราไปอย่างช้าๆ ตามแรงปั่น เนินสูงต่ำขนาดกำลังพอเหมาะของเมืองปารีส แดดสดใส อากาศสดชื่นและแสงระยิบระยับของแม่น้ำขณะถีบข้ามสะพาน

โน่นเป็นแสงวิบวับจากเรือนร่างสะโอดสะองของหอไอเฟิล ตรงโน้นเป็นแสงสุกปลั่งของยอดโดมแองวาลิด
และนั่นเป็นเส้นทางที่สวยที่สุดในปารีสที่ยังไม่เคยมีใครบันทึกไว้…ดังนี้เป็นต้น

ไม่ทันถึงหนึ่งอาทิตย์ หลังจากจอดจักรยานสีน้ำเงินใหม่เอี่ยมอ่องไว้ที่ข้างหอสมุดแห่งชาติกรุงปารีส (ขอยืนยันและสาบาน…ว่าไม่ใช่เป็นแหล่งอโคจรสถานที่อื่น) นักศึกษาจากเอเชียผู้คร่ำเคร่งกับการทำงานในห้องสมุดที่ทันสมัยหรูหราที่สุดแห่งหนึ่งในโลก เดินหอบหนังสือออกมาอย่างอิ่มเอมใจกับการทำงานหนักและอยากให้รางวัลชีวิตตัวเองด้วยอาหารเย็นดีดีสักมื้อ ก็เดินตรงไปที่จอดรถเพียงเพื่อจะได้พบกับความว่างเปล่า

….จักรยานคันใหม่เอี่ยมอ่องที่เพิ่งจอดเอาไว้อุ่นๆเมื่อกลางวัน หายไปอย่างไร้ร่องรอยการต่อสู้ (ไม่มีแม้ซากกุญแจทิ้งไว้)

…เขาตั้งสติ…มองสำรวจรถจักรยานที่จอดเรียงไว้ทีละคันอย่างละเอียดโดยไม่ให้เสียกิริยา

เดินผ่านเข้าไปดูใกล้ๆอีกที เอ…หรือว่าจำผิดที่…เขาเดินวนข้ามไปดูที่จอดรถจักรยานอีกด้านหนึ่งของห้องสมุด….ไม่มี

เขาหวนกลับมาดูที่เดิมอีกรอบ…ก็ยังไม่มีเหมือนเดิม….

เขาเปลี่ยนใจขึ้นรถไฟกลับบ้านและหวังว่าเผื่อบางที…บางทีเขาอาจจะลืมเอาจักรยานออกมาก็ได้วันนี้….

และในที่สุดก็ไม่มีทางเป็นอื่น

“จักรยานหายไปแล้ว”

อืมม์….ปารีส….มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

……………………………